XXII

Dzisiejszy dzień był jednym z najszczęśliwszych. 

W końcu stanęłaś na własnych nogach i udało Ci się przejść dystans od szpitalnej kozetki do drzwi i z powrotem. Okej, pomagały Ci kule ale to już mogłaś znieść, lepsze to niż kupa żelastwa na kółkach. Wpatrywałaś się w uśmiechniętą twarz Mariusza. Wiedziałaś, że mu ulżyło widząc jak stawiasz kolejne kroki, przecież nigdy nie zapomniał, że to przez niego przez 7 miesięcy byłaś przykuta do wózka. 

W cudownym nastroju wracaliście do mieszkania. Kule leżały na tylnym siedzeniu ale nawet trochę nie psuło Ci to humoru. Zadzwoniłaś do Dagi, zapraszając Winiarów na wieczór, w końcu trzeba to było uczcić. 

-Mariusz?

-No?

-Masz jakieś wieści od Pauliny?

-Nie, już od dawna z nią nie rozmawiałem, a co?

-Chciała bym do niej zadzwonić.

-Pytasz mnie o zgodę?

-Chciała bym ją zaprosić dzisiaj jeżeli nie masz nic przeciwko?

-Nie wiem czy to dobry pomysł. Ale jak chcesz to zadzwoń.- z bijącym sercem wybrałaś jej numer telefonu po 4 sygnałach odezwała się Paulina. 

-Halo?

-Cześć, z tej strony Elena.

-Cześć, poznałam Cię.

-Chciałam zapytać co u Ciebie?

-Dziękuje, coraz lepiej. A jak Ty się czujesz?

-Powoli zaczynam chodzić na własnych nogach. 

-Co cudownie! Cieszę się. Dzwonisz w jakiejś konkretnej sprawie?

-Tak. Dzisiaj urządzam małe przyjęcie dla znajomych, pomyślałam, że zechciała byś przyjść. 

-Co na to Mariusz? - zdziwiłaś się, że przejmuje się zdaniem Mariusza, to ona nie powinna chcieć go widzieć.

-Mariusz...- zerknęłaś na niego, wzruszył ramionami.- ... nie ma nic przeciwko. 

-A mogę przyjść z kimś?

-Jasne, zapraszamy o 20. 

-Będę, dziękuję za zaproszenie. Do zobaczenia.

-Do zobaczenia.- zakończyłaś rozmowę.

-Przyjdzie?

-Przyjdzie. Z kimś.

-Z kim? 

-Nie wiem, nie powiedziała. Zajedź do tesco, trzeba kupić coś na wieczór. 

 Wystroiłaś się w sukienkę i paradowałaś przed lustrem. Tak przyjemnie było znów móc chociażby stać. Ludzie, którzy mogą poruszać się na co dzień o własnych siłach, nie doceniają tego. 

Zadzwonił dzwonek. 

-Ja otworzę!- krzyknęłaś do Mariusza, który zastawiał stół. Uśmiechnął się i podszedł do Ciebie. 

-Pięknie wyglądasz.- krótko pocałował i schował się z powrotem w kuchni. 

Poprawiłaś sukienkę i otworzyłaś drzwi. Stali państwo Winiarscy. Dagmara już z widocznym brzuszkiem, promieniała. Przywitali się z Tobą i weszli do środka. Nie szczędzili komplementów i podziwu jak dobrze znów widzieć mnie na własnych nogach. Michał wręczył Mariuszowi butelkę wina i  zasiedliśmy do stołu. Po chwili znów zabrzęczał dzwonek. 

-Spodziewacie się kogoś jeszcze?- zapytał Winiar.

-Tak, ma przyjść Paulina.

-Twoja Paulina?- zwrócił się do Mariusza, nie kryjąc zdziwienia. 

-Już nie moja, rozwiedliśmy się.- poszłaś otworzyć. W drzwiach stał Łukasz, zamurowało Cię. 

-Co Ty tu robisz? 

-Zaprosiłaś mnie.- dopiero wtedy zauważyłaś Paulinę stojącą obok, więc to z nim miała przyjść.

-Jasne.- szybko ochłonęłaś.- Wejdźcie. 

-Wino.- Łukasz podał je Tobie nachylając się i całując w kącik ust, tak żeby nikt tego nie zauważył. 

O dziwo wieczór przebiegał w miłej i przyjaznej atmosferze. Kiedy zobaczyłaś Łukasza pomyślałaś, że może być źle, mimo to każdy zachował swoje uwagi dla siebie i obyło się bez awantur. Jak się okazało, Paulina zaczęła się spotykać z Łukaszem od dwóch miesięcy, ucieszyłaś się na tą wieść. Pomimo tego, że nie rozstałaś się z Kadziewiczem w przyjaznych stosunkach to byłaś zadowolona z faktu, że kogoś sobie znalazł. A Paulina była naprawdę dobrym wyborem. 

-Pomóc Ci?- stałaś w kuchni i kroiłaś ciasto, kiedy wszedł Łukasz.

-Nie, dzięki poradzę sobie. 

-Miło Cię widzieć w tak dobrej formie.- uśmiechnęłaś się do niego. 

-Dzięki. 

-Wiesz, tęsknię za Tobą.- zbliżył się na niebezpieczną odległość. 

-Przecież masz Paulinę.

-Ciągle o Tobie myślę.

-Chyba za dużo wypiłeś.- przyparł Cię do drzwi lodówki, nie miałaś gdzie uciekać.

-Lenka, błagam ...

-O! tutaj jesteś. Paulina Cię szuka. - kamień spadł Ci z serca kiedy zobaczyłaś Michała. 

Goście zebrali się po północy. Byłaś zmęczona ale szczęśliwa, nawet krótki epizod z Kadziem nie popsuł Ci humoru. Ale wciąż o tym myślałaś, zastanawiałaś się czy aby Łukasz nie oszukiwał Pauliny? Przecież nie zasłużyła sobie na takie traktowanie. Będzie musiała z nią pogadać na osobności. 

________________________________________________________________

Wchodzę sobie na blogspota, patrzę a tu mój blog! Chyba już o nim zapomniałam i Wy też już chyba o mnie zapomnieliście :P w sumie się nie dziwię.

Postanowiłam się ostro wziąć za tego bloga chociaż nie wiem co mi z niego wyjdzie. Więc bądźcie wyrozumiali. 

Pozdrawiam Was cieplutko Misiaki :*

Do przyszłego poczytania:

T.